سردرگمی و سئوال های بی جواب انتخاباتی

 در توقع برد صد در صد ما را به بن بست کشانده است شاکی شدم که راه میانه گرفتن را نیاموخته ایم  و از رابطه ای که دو طرف (نارفیق) برنده باشند گریزانیم هر چند این گریزانی به شکست ما و برنده شدن طرف ما بیانجامد!

از سوی دیگر در نوشته ی چرا آمدن خاتمی به مذاق تحول خواهان خوش نمی آید گفتم که به نظرم چون آمدن خاتمی همان قدر مردم را نجات خواهد داد که حکومت جمهوری اسلامی ایران را تحول خواهان آن را گزینه ی خوبی نمی دانند. اینان می گویند تا انتخابات آزاد برگزار نشود شرکت کردن در این دعواها صرفا آب به آسیاب ضد مردمی انحصارطلبان قدرت پرست ریختن است. واقعیت این است که گرچه شمار زیادی این نظر را قبول دارند ولی کمتر دیده ام  کسی جایگزین فعالی (جز بی عملی تحریم) ارائه دهد و سئوال های بی جواب همچنان باقی است: 

 اول: خسارت های تحریمی که تا حدودی باعث انتخاب احمدی نژاد شد را چه کسی به عهده می گیرد؟

دوم:  اگر خودمان را راضی کنیم که با آمدن خاتمی طرف مقابل هم به دست آوردهایی می رسد (همه یا هیچ نخواستن) آن وقت نمی شود بهتر با قضیه کنار آمد؟

سوم: چگونه می توان جواب آنانی را داد که معتقدند آمدن خاتمی همه اش سود حکومت است و مردم در آن بازنده ی کامل خواهند بود؟


مهمترین سئوال:
چهارم: آیا باید بر اساس واقعیت ها تصمیم گرفت یا آرمان ها؟ اگر باز به سبب تحریم انتخابات (چه خاتمی باشد یا کروبی و یا میرحسین) احمدی نژاد بار دیگر انتخاب شود و چهار سال این کشور را ویران تر کند و سرمایه های آن را به باد دهد آن وقت گروه مرجع و تحصیل کرده ی تحریمی، مردم عامی را برای انتخاب احمدی نژاد سرزنش خواهند کرد و طعن خلایق هرچه لایق را به آن ها خواهند زد و خود را مبرا از سرزنش خواهند دانست؟