غیر مومنان کوپن بهشت مومنان نیستند

یکی تعریف می کرد که به دلیلی در زندان بوده است و یک مومن تکلیف شناسی هم مامور شکنجه ی ایشان بوده است. می گفت (به من نه، به دوستم که همسر خواهرش بود می گفت) من را شلاق می زد و شکنجه می کرد و بعد می رفت گوشه ی شکنجه گاه نمازی چنان با حضور قلب می خواند و چنان اشک تضرعی می ریخت که دل سنگ برایش آب می شد و اگر کسی فقط او را می دید و نه بدن خونین من را گمان می کرد او حتی آزارش به یک مورچه هم نخواهد رسید.

واقعیت این است که بزرگترین شکنجه ها و قتل ها و خشونت های تاریخ به نام دین و به دست مثلا مومنان صورت گرفته است، چه در غرب و چه در شرق. با پشتگرمی به ایمان آسمانی کلی ظلم های زمینی رفته است. با همین پشت گرمی است که بسیاری از مومنان ته لهجه ی سخنانشان وقتی با غیر مومنی صحبت می کنند تحقیر و تمسخر و یا حداقل ترحم است. آن ها هیچ گاه گمان نمی کنند که از موضع برابر با او صحبت می کنند. برخی مومنان خود را منتسب به آسمان و غیر مومنان را گمراهان شایسته ی هدایت و یا خیره سران مستوجب عذاب می دانند. بدیهی است که در چنین فضایی نمی توان با چنین مومنانی که خود را موظف می دانند تا همه را به زور با خود به بهشت ببرند گفت و گوی سالمی داشت.

اگر کسی به دیگری صرفا به عنوان کوپن بهشت رفتن نگاه کند با دلال دلار فرق چندانی ندارد. انسان را باید فقط برای انسان بودنش دوست داشت و نه برای تکلیف.

نکته: البته این یک سوی قضیه است. آز آن سو نیز کسانی هستند که رفتارشان با مومنان بس خطاست که در نوشتاری دیگر خواهم گفت.ء