دیروز لگد بر سر صدام، امروز بر قذافی، فردا سر کدام دیکتاتور با لگد مردم ذلیل خواهد شد؟

صدام حسینی که سال‏ها سردار قادسیه بود و همگان جز اطاعت از اوامرش گریزی نداشتند، بن علی که سالیان یک تنه بر تونس حکومت رانده بود و مخالفان را زندانی و آواره کرده بود تا کلامی بر خلافش نگویند، مبارک که با قامتی کوتاه ولی با قد بلندی کردن حمایت‏گری آمریکا، مردمانش را برای سه دهه به سخره گرفته بود و همچون صدام حسین انتخابات دروغین صد در صدی برگزار می‏کرد، و قذافی که 42 سال بر همه قواعد بین المللی و احترام و عزت داخلی خندید و بارها کشورش را تا مرز انهدام کامل پیش راند همه یک چیز را مشترک دارند: اینان همگان سال‏ها با رویای شکست ناپذیری و ثبات پایه‏های استبدادشان هر چه خواستند کردند، هر عیشی را بر خود حلال کردند و ولایت خود را بر عزت مردم ترجیح دادند، بستگان و نزدیکان خود را بالا کشیدند و اراده مردمشان را خوار کردند، و خود را از قانون برتر و تصمیم خود را فصل الخطاب اداره حکومت‏هایشان می‏دانستند.

در اصطلاح سیاسی اینان تمام تصمیم‏هایشان را بر مردم خود دیکته کردند (تحمیل کردند) و برای همین به این‏ها دیکتاتور می‏گویند. دیکتاتورهایی که از تمام نمایش‏های ممکن استفاده کردند: انتخابات، دین، تجدد، ترس از دشمن، جنگ آفرینی، مصرف زدگی و زرق و برق‏های دروغین. 

پایان همه این‏ها و دیکتاتورهای دیگری که در کوچه تاریخ به صف ایستاده‏اند (چه در زمان حیاتشان سرنگون شده باشند و چه حتی با توهم دیکتاتوریشان به خاک رفته باشند) چیزی جز خفت و خواری و لعنت و ناسزا نیست. همان‏ها که بر سر مجسمه صدام و عکس‏های مبارک و تندیس‏های قذافی لگد می‏زدند و می‏زنند، فردا بر سر یک متکبر و متوهم دیگر در گوشه‏ی دیگری از کره خاکی لگد خواهند زد. 

*دکتـرعلی شـریعتی: در ممکلتی که فقط دولت حق حرف زدن دارد هیچ حرفی را باور نکنید*

*رسـانه شمایید: این نوشتـه را برای دیگران هم بفرستید.  سبز یعنی استقامت تا بهار*

*«حرف حساب» ف-ی-ل-ت-ر است از دیگران بخواهید از اینجـــــــــــــــــا مشترک شوند*