با مردم دشمنی داریم یا با جمهوری اسلامی؟

انتخابات و چند واقعیت:

1. جمهوری اسلامی امروز از هر زمان دیگر قوی تر است و حتی دشمنان خارجی اش نیز آشکارا از براندازی و تغییر رژیم صحبت نمی کنند و بر عکس می گویند که این قصد را ندارند.

2. نارضایتی فزاینده ی مردم از ج. ا. هیچگاه به شکلی سازمان یافته و رهبری شده حکومت را تهدید نکرده است و هیچ اپوزیسیون موثری تابحال ابراز وجود نکرده است.

3. تابحال تنها حرکت اجتماعی یی که فضای های بسته را تا حدی گشود، چهره ی جهانی ایران را بهتر کرد و مردم را به قدرت و حقوقشان تا حدی آشنا کرد انتخابات دوم خرداد 76 بود. گرچه سرمایه ی گران بهای آن عزم و شور و اعتماد اجتماعی-سیاسی تا حد زیادی تلف شد.

4. در دنیای اعراب بدون مجلس و انتخابات و مبارک مادام العمر که همه مورد حمایت غرب مدعی دمکراسی اند مشروعیت رای و دمکراسی یک ابزار سیاسی قابل معامله است. همچنین کم بودن تعداد شرکت کنندگان و یا رای پایین یک منتخب حتی در کشورهای غربی نیز معنای عدم مشروعیت نمی دهد. مثلا جورج بوش در دور اول با 12.5 درصد آرای آمریکایی ها رییس جمهور شد. یا در ایتالیا به خاطر لرزان بودن اکثریت پارلمانی عمر متوسط دولت های ایتالیا زیر دو سال است. توسل به تحریم به نیت از مشروعیت انداختن ج. ا. هم از این نگاه و هم به این دلیل که تا بحال هیچگاه تحریمی که سازمان یافته و موثر باشد شکل نگرفته و اغلب چیزی بیشتر از 50 درصد در رای گیری ها شرکت می کنند روش بیهوده و زیان آوری است.

5.بدون شک یک برنده ی اصلی انتخاباتی که در آن تعداد رای دهندگان زیاد باشد ج.ا. است. اما برنده ی دیگر آن مردم خواهند بود که شاید باز بتوانند به اندازه ی چند قدم قدرت پرستان متوهم را عقب برانند و چاقو را از دست زنگی مست در بیاورند. اما اگر مردم کم شرکت کنند تنها برنده ی انتخابات ج. ا. خواهد بود و احمدی نژاد چهار سال دیگر سرمایه های تاریخی ایران را به باد فنا خواهد داد.