علیه خودم: خاتمی، زهری ناچار؟

با توجه به سرشکستگی ها و شکست های فراوان داخلی و خارجی و قدرت گرفتن هرچه بیشتر کوتوله های کوته فکر قدرت پرست گاهی مجبور می شوم به اوج عملگرایی پناه ببرم و با خود فکر کنم با وجودیکه که روش خاتمی باعث امروز سیاهمان است ولی آیا باید  سراب وار در انتظار بهتر از خاتمی چهار سال دیگر با ریاست جمهوری احمدی نژاد تحقیر و ویران بشویم؟ باور کنید انتخاب احمدی نژاد همان قدر ممکن و مخرب و مایه ی سرافکندگی و ویرانی است که انتخاب مجدد بوش در آمریکا.

برای همین با توجه به وضعیت و روحیات رای دهندگان ایرانی ( و نه آن چیزی که من و یا دیگران دوست داریم باشد) اگر خاتمی تنها کسی است که می تواند در انتخابات مهندسی شده ی بیت رهبری به پیروزی برسد آیا نباید به این حداقل قانع بود؟ آیا تضمینی هست که اگر روزگار مردم سیاه تر بشود اتفاق خوبی بیافتد؟

   اعتراف می کنم که برای این سئوال ها جوابی ندارم که هم قانعم کند و هم خوشنود. با اوضاع بی ثبات و آشفته ی ایران سخت است به راه حلی رسید و آن گاه  حتی به طور نسبی از درستی آن خوشنود بود. بماند که قانع کردن دیگران از این هم سخت تر است.