مدتی است که جامعه ی بالاترین با ارده ی شخصی مهدی شکل گرفته. این سایت با الگوگیری از سایت های دیگ و دلیشس و درس آموزی از اشتباهات و یا کمبودهای سایت هایی همچون صبحانه و بلاگ نیوز و ... توانست به زودی محبوبیت قابل توجهی بین کاربران ایرانی جلب کند. شاید به همین دلیل تمام تضادها و پیچیدگی های جامعه و فرهنگ معاصر ایران نیز در این جامعه ی مجازی خود را نشان داده است. یکی از این پیچیدگی ها چگونگی تحمل عقاید گوناگون است. (که البته رسم ناخوشایند برچسپ زدن و توسل به تئوری توطئه مطاع پر فروش این شلوغ بازارست.) پر مسلم رای مثبت و یا منفی دادن بهترین راه اعلام نظر و مخالفت است. که گاه با اعلام نظر هم همراه می شود. ولی اخیرا به خاطر خطای قانونیی که یک کاربر کرده بود و حذف لینک او بحثی در گرفت که منجر به پاسخگویی مهدی (مسئول اول سایت) و خداحافظی بعضی از کاربران از محیط بالاترین شد.
بالاترین خوبی یک جامعه انسانی این است که صدای پایین ترینی ها به بالاترینی ها برسد وهمه در اداره آن جامعه سهیم باشند. حتی اگر یک جامعه ی انسانی در ابتدا بر اراده ای فردی شکل گرفته باشد برای پیشرفت چاره ای جز تن دادن به خرد جمعی ندارد. اگر جز این باشد نتیجه اش واخوردگی، سرگردانی، و یا عصیان یک گروه و قدرت گرفتن و فرصت طلبی و انحصارجویی گروهی دیگر است . به همین دلیل بهتر است بالاترین این نکته ها را در نظر بگیرد اگر می خواهد بالاترین باقی بماند:
1. ذات خبررسانی بالاترین دمکراسی طلب است چنانچه از آن به عنوان ساختار غیر دمکراتیک که تنها نمود دمکراسی در آن رای دادن است نام ببریم اولا گزارشی نادرست از سابقه ی بالاترین داده ایم! دوم اینکه چنین جامعه ای چندان جذابیتی برای افرادی که آزادی و مردم سالاری را پسندیده اند نخواهد داشت.
2. بهتر است بالاترین ترتیبی فراهم کند تا قوانینش با خرد جمعی شکل بگیرد. و اتفاقا چون تاکنون نیز تغییرات صورت گرفته را با استفاده از پیشنهادات کاربران انجام داده بهتر است حق آنها را نیز به رسمیت بشناسد و به همان نسبت به آنان فضای بیشتر و حق بیشتری برای مشارکت بدهد. درست نیست که بالاترین از نظرات و پیشنهادات و تلاش های شبانه روزی کاربران برای محبوب شدن و رفع نواقص استفاده کند و آن گاه با افتخار و صلابت! اعلام کند که برای کاربرانش جز یک کلیک مثبت و منفی نقش دیگری قایل نیست!
3. شفاف کردن و عمومی کردن قوانین را در اولویت اول خود قراردهد تا از بسیاری از مجادلات جلوگیری شود.
4. بالاترین باید هر چه زودتر در باره ی آشفتگی حاکم بر رای های منفی فکری اساسی بکند. هرچه زودتر باید تعریفی از مواردی که در رای منفی آورده اند ذکر کند. مثلا از نظر بالاترین و کاربرانش چه چیزی یعنی نقض کپی رایت. یا چه چیزی خبر غیر واقعی تلقی می شود. یا چه چیزی مصداق توهین است. نمی شود تابلو گذاشت بدون تعریف. نمی شود مثلا قانون گذاشت و سر تعریف آن قانون کاربران را به جان هم انداخت.
5. دنیای امروز دنیای توجه به کاربر است. فراموش نکنیم که اگر بالاترین در جلب نظر کاربرانش ناموفق باشد ( وبه اصطلاح بخواهد مملکتی غیر دمکرات باقی بماند) آنگاه خواهند بود کسانی که از این کاستی درس خواهند گرفت تا طرحی نوتر در اندازند و نام آن را بگذارند مثلا «آزادترین».
یادآوری مهم: چقدر ناخوشایند است که بعضی تشکر از زحمت کشان عزیز و پایه گذاران پر استعداد بالاترین را در همیشه تعریف و تمجید کردن از بالاترین می بینند و منتقدان را لایق صبحانه و ... می دانند. این طرز برخورد هم مستبدانه است و هم توهین آمیز. امیدوارم روش نامحترمانه ی «همینه که هست» به روش محترمانه ی «پیشنهادتون چیه» تبدیل بشود. و البته باز کاش منتقدین هم بیاموزند که مسالمت آمیزتر و سازنده تر نظراتشان و انتقاداتشان را بیان کنند. دمکراسی جز با گفتگو و گفتگو جز با احترام به طرف مقابل حاصل نمی شود.
پ.ن. لطفا نوشته ی مزدک را در این باره در اینجا بخوانید.
بالاترین خوبی یک جامعه انسانی این است که صدای پایین ترینی ها به بالاترینی ها برسد وهمه در اداره آن جامعه سهیم باشند. حتی اگر یک جامعه ی انسانی در ابتدا بر اراده ای فردی شکل گرفته باشد برای پیشرفت چاره ای جز تن دادن به خرد جمعی ندارد. اگر جز این باشد نتیجه اش واخوردگی، سرگردانی، و یا عصیان یک گروه و قدرت گرفتن و فرصت طلبی و انحصارجویی گروهی دیگر است . به همین دلیل بهتر است بالاترین این نکته ها را در نظر بگیرد اگر می خواهد بالاترین باقی بماند:
1. ذات خبررسانی بالاترین دمکراسی طلب است چنانچه از آن به عنوان ساختار غیر دمکراتیک که تنها نمود دمکراسی در آن رای دادن است نام ببریم اولا گزارشی نادرست از سابقه ی بالاترین داده ایم! دوم اینکه چنین جامعه ای چندان جذابیتی برای افرادی که آزادی و مردم سالاری را پسندیده اند نخواهد داشت.
2. بهتر است بالاترین ترتیبی فراهم کند تا قوانینش با خرد جمعی شکل بگیرد. و اتفاقا چون تاکنون نیز تغییرات صورت گرفته را با استفاده از پیشنهادات کاربران انجام داده بهتر است حق آنها را نیز به رسمیت بشناسد و به همان نسبت به آنان فضای بیشتر و حق بیشتری برای مشارکت بدهد. درست نیست که بالاترین از نظرات و پیشنهادات و تلاش های شبانه روزی کاربران برای محبوب شدن و رفع نواقص استفاده کند و آن گاه با افتخار و صلابت! اعلام کند که برای کاربرانش جز یک کلیک مثبت و منفی نقش دیگری قایل نیست!
3. شفاف کردن و عمومی کردن قوانین را در اولویت اول خود قراردهد تا از بسیاری از مجادلات جلوگیری شود.
4. بالاترین باید هر چه زودتر در باره ی آشفتگی حاکم بر رای های منفی فکری اساسی بکند. هرچه زودتر باید تعریفی از مواردی که در رای منفی آورده اند ذکر کند. مثلا از نظر بالاترین و کاربرانش چه چیزی یعنی نقض کپی رایت. یا چه چیزی خبر غیر واقعی تلقی می شود. یا چه چیزی مصداق توهین است. نمی شود تابلو گذاشت بدون تعریف. نمی شود مثلا قانون گذاشت و سر تعریف آن قانون کاربران را به جان هم انداخت.
5. دنیای امروز دنیای توجه به کاربر است. فراموش نکنیم که اگر بالاترین در جلب نظر کاربرانش ناموفق باشد ( وبه اصطلاح بخواهد مملکتی غیر دمکرات باقی بماند) آنگاه خواهند بود کسانی که از این کاستی درس خواهند گرفت تا طرحی نوتر در اندازند و نام آن را بگذارند مثلا «آزادترین».
یادآوری مهم: چقدر ناخوشایند است که بعضی تشکر از زحمت کشان عزیز و پایه گذاران پر استعداد بالاترین را در همیشه تعریف و تمجید کردن از بالاترین می بینند و منتقدان را لایق صبحانه و ... می دانند. این طرز برخورد هم مستبدانه است و هم توهین آمیز. امیدوارم روش نامحترمانه ی «همینه که هست» به روش محترمانه ی «پیشنهادتون چیه» تبدیل بشود. و البته باز کاش منتقدین هم بیاموزند که مسالمت آمیزتر و سازنده تر نظراتشان و انتقاداتشان را بیان کنند. دمکراسی جز با گفتگو و گفتگو جز با احترام به طرف مقابل حاصل نمی شود.
پ.ن. لطفا نوشته ی مزدک را در این باره در اینجا بخوانید.
1 comments:
ناشناس
گفت...
اول خواستم اینجا چیزی بنویسم اما دیدک خیلی زیاد شد ترجیح دادم که اینجا بنویسم و تو مهمان من باشی و من میزبان :)....
چند کلمه حرف حساب
ارسال یک نظر