آن چه که تاکنون اراده ی آزادی خواهی مردم را تبدیل به یک جنبش نمی کرد نبود همبستگی سیاسی و شبکه ی حمایتگر اجتماعی (طوری که تمام مخالفان را گرد یک محور جمع کند) بوده است. با تولد «موج سبز» انتخاباتی و بعد از کودتای خفت بار 23 خرداد، اوج گیری «جنبش سبز» و سپس تشکیلات «راه سبز امید» برای اولین بار بعد از سال 57 همبستگی ملی ایرانیان با سود گیری از نماد رنگ سبز متولد شد. اهمیت رنگ سبز در این است که علاوه بر جمع کردن معتقدان و نامعتقدان دینی زیر یک پرچم نمادی اجتماعی است که قابل سانسور کردن نیست و میزان رسوخ اجتماعی آن از کنترل کودتاچیان خارج است.
دقیقا به همین دلیل است که کودتاچیان با تقلید از دوستان متقلب چینی اشان! برای کم کردن فشار اجتماعی جنبش سبز اقدام به خلق نسخه ی تقلبی و بی ارزشی به نام جنبش سبز علوی کردند که سرنوشتی جز خواری و مورد مضحکه قرار گرفتن ندارد. هنوز چیزی نگذشته بود که مردم تکلیفشان را با این جریان فریب و دروغ با شعارها و نامهای گوناگون مشخص کردند (مثلا جنبش سبز علفی، یا جنبش سبز اموی، یا جنبش سبز اموی، جیره خور سید علی و ...). این تلاش مذبوحانه بیش از هر چیز نشان گر موفقیت آمیز بودن رنگ سبز در گسترش همدلی میان هموطنان ناراضی از کودتاچیان و شیادی دینی است. برای همین به عنوان یک کاربرد زیربنایی باید بیش از پیش کوشید که برجستگی و گسترش رنگ سبز و پیام اعتراضی آن را افرایش داد. 16 آذر سبز و ترافیک سبز را فراموش نکنیم.
رسانه شماییـــــــــــــــــــــــد لطفا این نوشته را برای دیگران هم بفرستید
«حرف حساب» ف.ی.ل.ت.ر است از دیگران بخواهید از اینجـــا مشترک شوند. با سپاس
1 comments:
ناشناس
گفت...
یکی از این سردارها می گفت که ما فقط تنها نشانه ای که وجه المشترکمون است همین رنگ سبز است و ایدئولوژی و تفکرهای با هم خیلی خیلی فرق می کنه. از کسی که اعتقاد هنوز به نظام و اصلاحش داره زیر این رنگ هست تا کسی که شاید هیچی رو قبول نداره
به جز رنگ هم یک وجه مشترک دیگر داریم: آنهم اینکه تقریبا همه داریم به این نتیجه می رسیم - بصورت مشترک - که چه نمی خواهیم
ولی باید یواش یواش به فکر این باشیم که چه می خواهیم
دقیقا چه می خواهیم و برنامه ی ما برای رسیدن به این خواسته چیه
یک تشکیلات منظم تر و ساختار سیستماتیک تر
حسین | 12.06.09 - 6:22 pm | #
ارسال یک نظر