یکی از عادات فرهنگی بدی که به ما ایرانی ها تحمیل شده است این است که می خواهیم به تنهایی بارهای خیلی بزرگ را برداریم و اگر شدنی نبود آن وقت بیخیال همه چیز می شویم. بیاییم از فرصت جنبش سبز به بازتربیت خودمان بنشینیم و باور کنیم که کارهای کوچک همچون قطراتی وقتی جمع شود تبدیل به سیلی بنیان کن خواهند شد. چون ما بیشماریم کوچکترین کار ما نیز قدمی و نفسی قطار سبز جنبش را به پیش می برد.
پشتکار و ایمان آوردن به کارهای کوچک اما نتیجه بخش را تمرین کنیم وبه دیگران هم توصیه کنیم. مطمئن باشیم که کار ما تاثیر گذار است. نگذاریم کارهایمان را بی اهمیت جلوه دهند. اگر خاموشی سبز بی اثر بود یک یار سبز را به جرم طراحی آن زندانی نمی کردند. بگذارید یک مثال بزنم: اگر صد نفر فقط هر کدام یک مرگ بر دیکتاتور بنویسند و در مقابل 5 نفر هر کدام ده مرگ بر دیکتاتور بنویسند باز هم کار آن صد نفر هم به دلیل شمار و همه به خاطر گستردگی جغرافیایی اهمیت و برد بیشتری دارد.
هر کاری که نیروهای کودتاچی و استبدادگر را مشغول به خود کند و روح و روانش را خسته کند و بیشماری ما را به آن ها گوشزد کند کاری موثر و بزرگ است هرچند بزرگ دیده نشود. انتشار یک عکس، نوشتن یک شعار، سبز کردن تابلوها، و ... همه کارهایی هستند که حضور سبز ما را به کودتاچیان نشان می دهد. این وبلاگ ( دیوار نویسی ) راهنمایی خوبی برای چگونه فعالیت کردن می دهد.
منبع نقاشی
کسانی که «حرف حساب» را با فیدخوان می گیرند لطفا نوشته های آن را با ایمیل به دیگران هم برسانند و یا از آن ها بخواهند از اینجـا مشترک شوند. با سپاس
1 comments:
ناشناس
گفت...
foghol ade bood.lotfan az tarafe man be in koodake aziz tabrik begid ke inghadr naghashie zibayi keshide.
Anonymous | 09.27.09 - 12:34 am | #
ارسال یک نظر