نظام از شنیدن صدای مردم وحشت دارد

داستان درگیری های برنامه ی نود عادل فردوسی پور و منصوبان دولت آزادی ستیز احمدی نژاد نکات آموختنی بسیاری دارد.

الف. اعتراض اجتماعی و نافرمانی مدنی اهرمی بسیار موثر و ممکن در تحمیل درخواست های مردمی به استبداد گران است. ترس دولت نهم و حامیانش از حمایت مردمی از عادل فردوسی پور و ایجاد اختلال در سیستم پیامک مخابرات بیشتر از تعداد احتمالی پیامک ها مایه ی رسوایی دولت نهم و حامیان آن شده است و ا تفاقا باعث انباشته تر شدن احساسات جوانان و تنفر بیشتر آنان از صحنه گردانان این شعبده ی سخیف و احمقانه شده  است.

ب. باز هم ثابت شد که حکومت یکدست کنونی تنها یک حکومت اقلیتی بر اکثریت منتقد و مخالف ایران است و نظام از شنیدن صدای مردم وحشت دارد. حکومت از رای اکثریت، از صدای اکثریت، از انتخاب اکثریت و از حضور اکثریت در صحنه وحشت دارد. آیا همین کافی نیست برای اینکه سعی کرد همیشه اکثریت را در صحنه نگه داشت و نه آن که آن ها را دعوت به قهر و تحریم کرد؟

پ. اگر نهادی اجتماعی شکل بگیرد (ورزشی، هنری، ...) حذف آن و مبارزه با آن اصلا آسان نیست. قدرت اجتماع از هر قدرتی بیشتر است و نیرویی که در طی سال ها بوجود آمده را نمی توان با تشر و دستور خفه کرد و رسوا نشد.

ت. سیاسی کاران خبره می توانند هوشیارانه از این جریان درس ها بگیرند و از سرمایه ی اجتماعی یی که شخصیت های شناخته شده ای همچون عادل انباشته کرده اند در جهت پیشبرد اهداف آزادی خواهانه استفاده کنند.

ج. آقایان صدا و سیمایی بهوش باشند  که تلویزیون بی بی سی به راحتی می تواند خانه ی بعدی عادل فردوسی پور باشد اگر هوشیار نباشند.