آش نخورده ی فمنیسم و دهن سوخته ی دختران دم بخت

چندی قبل معاون فرهنگی سازمان ملی جوانان اعلام کرد که سن  ازدواج دختران به 35 و پسران به 40 نزدیک شده است. بدون شک عوامل اقتصادی و روان نژندی های جنسی که حاصل سرکوب و نادیده گرفتن نیازهای جنسی دختران و پسران است از عوامل اصلی این تاخیر در ازدواج است. دلیلی دیگر البته این است که در شهرهای بزرگ رابطه بین دختر و پسر آزادی پنهان بیشتری را تجربه می کند و عملا آزادی و نامتعهدی رابطه داشتن جایش را به تعهد ازدواج داده است. با وجود این به گمان من رواج و رشد غیر اورگانیک آن چه من آن را فمنیسم غیر درونزا و وارداتی ( و بعضا خشن) می نامم نیز شاید باعث شده باشد تا از یک سو پسران از ازدواجی پر جنگ و جدل با دخترانی که اولین عشقشان جنگیدن برای حقوق فمنیستی است سرباز بزنند و از سوی دیگر دختران در دو راهی حقوق خواهی آرمان گرایانه و یا واقع گرایی ازدواج در برزخی از "چه کنم چه کنم" قربانی  جنگ بی رحمانه ی ساعت بیولوژیک و شعارهای فمنیستی شده اند.

مهیا نبودن ساختارهای اجتماعی و قانونی در کنار درونزا و بومی نبودن برخی شعارهای فمنیستی به نظر من بیش از آن که باعث باز شدن راهی برای پیشرفت اجتماعی شده باشد باعث منازعات بی سرانجام  و سرخوردگی های فراوان شده است. به عبارتی شاید بشود گفت که از زاویه ی ازدواج تاکنون از آش نخورده ی فمنیسم چیزی جز دهن سوخته برای کل جامعه و بخصوص دختران حاصل نشده است.