ء... نه تلخی ها کمترشده اند و نه احساس کوتاهی کردن قابل سرپوش گذاشتن است. باز می نویسم ولی با گذاشتن وقت کمتر و به دو دلیل: یک: دوستان مجازی واقعی بسیار گران قدری دارم که حاضر نیستم آن ها را نیز از دست بدهم و بودن شریف اشان را نادیده بگیرم؛ کسانی که بودنشان بوی اصالت می دهد و دوستی اشان عمیق و فخیم است (:همدردی هایتان سخت کمکم کرد. مرحمی بود واقعی. سپاس گزارم بسیار.) دوم: ایران هر روز ویران تر می شود و اگر کمترین کاری می شود برایش انجام داد نباید کوتاهی کرد. هم اندیشی همیشه از تک اندیشی سازنده تر است. ء
