زبان بی اعتبار: فعل های دروغ، قید هال لاقید و صفت های بی صفت

دوستی تلخ و شیرین نویس گلایه کرده که چرا ساده دلانه مفتون تملق می شویم و مویه کرده که چرا هر چه را که به زیور فریبای زبان می آرایند بدون توجه به گوینده می پذیریم و سر ستایش و سجده بر آستانش می سائیم. هر دو دل آزار و اندیشه خراشند. شاید اما بشود منشا درد را جای دیگری جست. بر این گمانم که امروز دیگر داستان ماقال و من قال (حرف مهم است نه گوینده) و یا حتی برعکسش دیگر کمتر موضوعیت دارد. امروز خود زبان بی آبرو و کم اعتبار شده است. دیگر هر کسی هر چیزی می گوید و هر بی آبرویی از آبروی سده های واژگان می دزدد تا نام و نانی برای خود بپزد. زبان شده است ارزان ترین جامه ی روشن فکر نمایی و کم هزینه ترین حزب خدمت به خلق!

این سکه ی رایج عوام فریبی همچنین شده است محبوب رسانه ی ناراست گوی ملی و ابزار تحریف سازی دستگاه های تبلیغات حکومتی. امروز زبان شده است منبر نوحه خوانی خرافه و وکیل مدافع تسخیری حکومتگران نوبتی. زبان سرخی که روزی سر سبز به باد می داد امروز چنان لقوه گو و چاپلوس و هرزه گرد شده است که بیشتر فرعون های چند سر و هزار فامیل می آفریند تا اینکه بخواهد سری را به باد دهد و یا حتی زیرجامه ی خوابی را تکانی دهد.

باری، زبان راست و نغزمان سخت ناراست و بی مغز شده است. به جای راستی معنایی ، هفت خطی را می گوییم و می نویسیم و به کودکانمان نیز مشق می دهیم. گزاره هایمان را به فریب می نویسیم و قضاوت هایمان را با پوزخند طعنه و ریشخند کنایه می گوییم. فعل هایمان دروغ است (ما تشنگان خدمتیم!)، قید هایمان لاقید است و صفت هایمان بی صفت. دریغ و داد! ء