چه سودی دارد شما دست من را ببوسید و من بروم پای رییس فلان آژانس را بمالم؟

روز معلم آمد و رفت و باز مثل همیشه تب قربان صدقه رفتن های بی مایه و توخالی ما بالا گرفت. اما معلم عزیزم من دستت را نمی بوسم؛ دولت باید دستت را ببوسد. معلمی هم یک شغل است مثل تمامی شغل های دیگر. یک معلم هم در برابر حقوقی که می گیرد کار می کند. کسی دست کارمند اداره ی ثبت را نمی بوسد ولی انگار مد شده است که دست معلمان را باید بوسید حتی اگر احمدی نژاد باشی! اکثرا هم احترام تو خالی است. حالا اگر کسی بیاید بگوید که معلم ها به اندازه ای که کار می کنند حقوق نمی گیرند آن وقت این چه ربطی به دست بوسیدن دارد؟ خیلی از شغل های دیگر هم هستند که به اندازه ای که کار می کنند حقوق نمی گیرند. تو گویی همه ی ما در دام احمقانه حکومتی یی گیر افتاده ایم که می خواهد سر معلم های بیچاره را با دست بوسی شیره بمالد و این طوری خفه اش کند.

من معلم بوده ام و ترجیح می دهم به جای اینکه کسی بیاید دستم را ببوسد دولت زندگی ام را تامین کند و به جای ماستمالی کردن حق و حقوقم کاری کنند که به عزت نفس برسم تا دانش آموزانی با عزت نفس تربیت کنم و وظیفه ام را درست انجام بدهم نه اینکه مسافرکشی کنم و یا در آژانس ها کار کنم و یا هزار زهر مار دیگر که هیچ گاه نمی گذارند همان شغل معلمی ام را هم درست انجام بدهم. چه سودی دارد شما دست من را ببوسید و من بروم پای رییس فلان آژانس را بمالم؟ می شود با این دست بوسی های دروغین اینقدر ناراستی و ریا و ماستمالی کردن و تبعیض به دانش آموزان یاد ندهید؟ آقایان دستم را نبوسید حقم را به دستم برسانید تا نیازمند نباشم. ء