انسانیتی که در هیچ کتاب مذهبی یی نوشته نیست

بارها شنیده ام که دوستان معتقد و مومن برخی اعمال را از بزرگان به عنوان نمونه ی از تعالی فردی و اوج اسلامیت و کمال اخلاق و ... نقل می کنند. مخالفتی با آن ها ندارم ولی گاهی این چیزها را چنان تعریف می کنند که گویی خوبی تنها نزد این آقایان است و بس. و یا اینکه کرامات در انحصار چند مسلمان است. خاطره ی زیر را یکی از دوستان گفت. هر دو هم آدم های معمولی اند و آن آدم خیر نیز یک غربی نامسلمان است و گوش دنیا را هم از داد مسلمانی و خیری اش کر نمی کند.

روزی زودتر از معمول به شرکت رسیدم و از دیدن آن همه جای پارک خالی ذوق زده شدم و در نزدیک ترین جا پارک کردم. البته در راه یکی از همکاران اسکاندیناویایی ام را هم دیدم که ظاهرا زودتر از من رسیده بود و ماشینش را خیلی دور پارک کرده بود و داشت فاصله ی دور میان ماشین و شرکت را پیاده می آمد. وقتی در شرکت دیدمش پرسیدم: «حتما به پیاده روی علاقه مندی که آنقدر دور پارک کرده بودی وگرنه جای خالی پارک نزدیک شرکت زیاد بود.» و او گفت:« نه اتفاقا چون زود آمده بودم و فرصت برای قدم زدن داشتم دور پارک کردم تا جا برای کسانی که دیر می آیند باشد و نگران جای پارک نباشند. جای پارک نزدیک برای کسانی که دیر می آیند خیلی بیشتر اهمیت دارد.ء