جاده ی دهکده ی جهانی یک طرفه نیست

اعطای لقب شوالیه گری به سلمان رشدی یک بار دیگر عصبیت ها و حساسیت های قدیم را زنده کرده و البته باعث مطرح شدن سئوالاتی جدید نیز شده است. در خوش بینانه ترین حالت باید گفت که در وضعیت پر تنش کنونی این کار بسیار بی خردانه بوده و اگر به عمد صورت گرفته باشد بسیار ستیزگرانه بوده است که گمان نمی کنم درعمل به دمکراسی و آزادی بیان کمکی بکند. اگر کشورهای جهان اول توقع رفتار مسئولانه از کشورهای جهان دوم و سوم دارند خود باید نشان بدهند که رفتار مسئولانه را بلدند و قواعد آن را رعایت می کنند.

واقعیت این است که اگر طبیعت ارتباطات و دهکده ی جهانی بودن کشورهای غربی را محق می کند که به کشورهایی همچون مصر، یمن، ایران، پاکستان، بنگلادش، ازبکستان، ترکمنستان و ... ایراد بگیرند که موازین دمکراسی را رعایت نمی کنند و آن ها را با استفاده از حربه های نظامی و اقتصادی و تکنولوژیک وادار به حرف شنوی کنند و این دخالت در امور داخلی تلقی نمی شود و عملی پیشرو و مترقیانه است آنگاه به نظرم کشورهای دیگر نیز حق دارند برای احترام به اعتقادات شهروندانشان از کشورهای غربی ساکن این دهکده ی جهانی بخواهند کسانی که به هر دلیلی مغضوب این شهروندان هستند را تکریم و تقدیس نکنند تا بی دلیل هیزم بیار تندگرایی و تندخویی نشوند و تحقیر و تحریک را دامن نزنند.