پوپولیسم روشنفکری اینترنتی

ظاهرا نباید پوپولیسم و روشنفکری با هم جمع شوند ولی به نظر می رسد در جامعه ی مجازی چنین اتفاقی در حال شکل گرفتن است. مثلا به نظر می رسد که وبلاگ نویسان نامدارتر (اغلب خارج نشین) هر نوع مخالفت با رفتارهای جمهوری اسلامی را برابر با روشن اندیشی می گیرند. درست که شمار زیادی از کنشگران و یا وبلاگ نویسان سیاسی بدرستی از حکومت جمهوری اسلامی رضایت ندارند ولی این عدم رضایت گاهی باعث شده عده ای فراموش کنند که به هر حال زندگی روزمره ی 70 میلیون ایرانی ساکن کشور مستقیما به همین رفتارهای جمهوری اسلامی بستگی دارد. مثلا نمی شود کارشناسان روانشناسی و یا پزشکان و یا هر متخصص دیگر با صدا و سیما همکاری نکنند و از آموزش و راهنمایی مردم خود داری کنند چون صدا و سیما عملا خادم چشم و گوش بسته ی قدرت پرستان جمهوری اسلامی است.

درست است که باید به فکر آینده ی ایران بود، ولی گاهی فراموش می شود که اولا ایران یعنی همین کسانی که امروز جمعیت آن را تشکیل می دهند و دوم اینکه کسی حق ندارد زندگی روزمره ی ایرانیان اکنون را نادیده بگیرد طوری که افراد از پیگیری معیشت روزمره اشان احساس شرمندگی کنند. مثلا بارها دیده ام که خیلی ها مثلا داستان آن شاه که گوزیدن را ممنوع کرد را مثال می آورند و چنان روشن فکرانه وانمود می کنند که دغدغه ی مردم برای داشتن حداقل های یک زندگی روزانه و بی توجهی آن ها به ظرایف سیاسی به سخیفی تقاضای آزادی گوزیدن است! و به این ترتیب ناچاری مردم در تنگنا گرفتار شده را با نگاهی متفرعن و تحقیر گرایانه ی می بینند. اسم این هر چه باشد روشنفکری نیست. روشن فکر از سر دانایی بر مردمی که می داند افق دیدشان همچون او همه جانبه نیست دل می سوزاند و هر چه در انبان دارد به کار می بندد تا شاید روزگار همگان بهتر شود نه اینکه با خودبرتربینی و ملت را گاو و گوساله خواندن چیزی جز تحقیر و توبیخ و تمسخر برایشان هدیه نبرد.