چاره ی کار چیست؟

انتخابات اخیر باز باعث داغ تر شدن بحث های چاره جویانه شده است. فابیان عزیز بر پایه ی ناگزیزی انتخاب بین بد و بدتر (یک و دو) به قضیه نگاه می کند. مخالفت با چنین نگاهی سخت است ولی گمانم درجه ی قانع کنندگی این روش پایین آمده باشد و چون افراد را تا حدودی محکوم به انتخاب بین دو موقعیت می داند احساس ناخوشایندی را منتقل می کند. ولی انکار کردنی نیست که گاهی زندگی همین گونه است و ناچار باید به بد تن داد تا از بدتر گریخت.

 کریسمون عزیز یک بار کلا از جنبه ی سیاسی بحث گریخته و چاره را در خود اصلاحی فردی دیده  (و اینجا ) و بار دیگر همچون ترانه ی قطار اسپانیایی جیپسی کینگز کریس دی برگ  دست آدم خوب ها از پیش باخته دانسته است و تقریبا قطع امید کرده است.

رودرانر عزیز هم با توجه به واقعیات روزمره تذکر داده که از انتخابات توقع نتایج انفجاری و معجزه های بخت آزمایی نداشته باشیم ولی در پست های بعدی اش نیم نگاهی هم به تصحیح رفتارهای فرهنگی دارد.

ورتیگونه عزیز اما تمام این درگیری ها را در نوشته ای درخور امتداد وزن کشی دو رویکرد می داند: یکی آن هایی که اصلاح  این حکومت را ممکن می دانند و کسانی که اصلاح ساختاری را راه نجات می دانند.

رویکرد خودم البته همیشه این بوده که اولا هیچگاه نتوانسته ام کار بی سازمان و بی رهبری و اغلب زیان آور تحریمیان را تایید کنم. دوم اینکه گمان می کنم فارغ از اینکه چه چیزی ایده آل است باید دید چه چیزی ممکن است. باید به نتیجه گرفتن فکر کرد. نمی شود مثلا گفت که اکثر رای دهندگان عامی و احساساتی و کم اندیشه اند و بعد به جای آنکه راهی اندیشید که به هر حال با زبان خود آن ها با آن ها صحبت کرد تا قدمی به جلو برداشت از آن ها توقع داشت هم تحقیر و برچسب کم فهمی را قبول کنند و هم مانند روشن فکران تمام عیار عمل کنند. برای همین هم مثلا باید توجه داشت که احساسات خودش یک سرمایه ی مبارزات سیاسی است گرچه نمی تواند الزاما ابزار خوب رشد فرهنگی باشد. آنچه که من در بحث برخی دوستان نتوانستم ببینم این است که بین مبارزات کوتاه مدت و ناچار سیاسی و کارهای زیربنایی و دراز مدت فرهنگی تمایزی قایل نشده اند. آیا این جدایی را نباید قایل شد؟

پی نوشت: کریمسون عزیز اشتباه لپی ام را یاد آوری کرد. ممنون